Ali

Gisteren ben ik aan gekomen in Ali, hier volgt een verslagje van de weg tussen Kashkar en ali over de 219 highway.

Kilometer paal 2. paal 0 en 1 kon ik niet vinden. het stuk tussen kashkar en Yecheng (250km) heb ik gesmokkeld door een bus te nemen maar hier gaat het echt beginnen.

Het eerst stuk was makkelijk een plate woestijn met een goeie weg.

Maar de weg en het landschap veranderde al snel. Ik fietse de bergen in en de weg verloor zijn asfalt laag. Hier sta ik op de twede pas onderweg 49..m hoog. Hoewel ik duidelijk kon merken dat de lucht erg dun was ging het naar boven fietsen redelijk makkelijk, de wegen hier zijn zo aan gelegd dat de vrachtwagens er over naar boven kunnen rijden en omdat de vrachtwagens geen sterke motors hebben is de weg nooit stijler dan een graad of 7 a 8.

Onderweg hoorde ik dat er twee fietsers 1 dag achter me zaten. en in het plaatsje Mazar besloot ik een een rustdag te nemen en op ze te wachten. Het waren Farran uit Andora (met anhanger) en Sean uit Amerika.

Gelukkig is de weg erg rustig maar soms moeten we door het stof. vooral de leger comvoien zijn vervelend.

Zigzag omhoog! 5000m? Tussen ons drieen hebben we 5 kaarten en een aantal lijsten van het internet allemaal geven ze een andere hoogte. Mijn GPS heeft ook zo zijn eigen mening.

Niet altijd kunnen we fietsen maar moeten we duwen.

Of banden repareren. (niet die van mij ik heb goeie banden)

Of het is genoeg geweest en we stoppen voor de nacht.

Naast de weg fietst het vaak lekerder dan op de weg. De weg is over het algemeen een groot wasbord met daar op losse keien.

En dan komt het zwaarste stuk, het Asai chin plateu. Ze zeggen de hoogste weg terwereld ze zeggen de zwaarste weg terwereld! Hoe dan ook het is hoog rond de 5000m met drie passen van in iedergeval 5200m. later spraken we een weg werker die zij dat de hoogste pas 7900m was de vrachtwagen choufeurs zijden 6200m mijn gps vnd het 5450m.

Hoe dan ook, als de zon ondergaat is het er heel erg mooi!

Mooi! maar om de foto's te nemen sta je wel in de kou ik denk -10 of zo.

Op aksai chin leeft bijna niemand er is een legebassis en een trukstop met ongeveer 15 mensen de rest van het land is voor de tiebetaanse antiloope.

En toen kwam de sneeuw. De fietsen bevroren we konden niet meer remmen en schakkelen en moesten een lift nemen. Van Sumxi tot Domar 100km hebben we niet gefietst.












Die lift bracht ons in Tibet! Eindelijk terug in Tibet.
































En dan opeens Ali een stad in de woestijn. Winkels nachtclubs hoge gebouwen en de Indus. De Indus is hier nog maar een klein stroompje vergeleken bij de Indus die ik ken van uit Pakistan.